تاریخچه پرستاری ایران. تهیه شده در روابط عمومی انجمن پرستاری ایران
اولین آموزشگاه پرستاری که بر اساس نظریات جدید تاسیس شد، انستیتوی عالی پرستاری فیروزگر بود که توسط وزارت بهداری در سال ۱۳۴۴ تاسیس شد. دوره تحصیل آن چهار سال و شامل دروس عمومی و حرفه‌ای بود و فارغ‌التحصیلان مدرک لیسانس اخذ می‌کردند.
درگذشته پرستاری شکل امروز را نداشت. آن روزها پرستاری بیشتر بر عهده زنان خانواده بود. آنها با ضماد و داروهای گیاهی و به شکل غریزی به درمان‌های اولیه و مراقبت از خانواده خود می‌پرداختند. خوراندن دارو، کاشت و تهیه داروهای گیاهی، آسیاب کردن داروها، بستن زخم و مامایی جزو وظایف پرستاران آن دوران بود. در دوران هخامنشیان، تعالیم زرتشت، پیامبر سرزمین ایران را اجرا می‌کردند.زرتشت چهارعنصر آب، باد، خاک و آتش را مقدس دانسته و آلوده کردن آب و گیاه را ممنوع کرده بود. رعایت اصول بهداشت فردی و همگانی مورد تاکید زرتشت بوده و پاکی بدن را شرط تندرستی دانسته است. پیشگیری از بیماری‌های واگیر و ضدعفونی و گندزدایی و حشره کشی از موضوعات بسیار مهم در طب و بهداشت ایران باستان بود. دود دادن و سوزاندن چیزهای خوشبو در آتش برای پاک کردن هوا مهم تلقی می‌شد. ازجمله موارد بهداشتی، پاکیزه نگه‌داشتن آب از هر نوع پلیدی بوده است. در آن روزها چون مردم دلیل انجام این کارها را نمی‌فهمیدند این تعالیم در قالب آموزه‌های دینی و عرفی ارائه می‌شد. در دوران ساسانیان جشنی به نام جشن هلاکت موجودات مضر وجود داشته که در آن مردم، حشرات و خزندگان موذی و مضر را می‌کشتند. در کتاب دینکرت در زمان ساسانیان سلامت را بر دو قسم سلامت تن و سلامت جان عنوان کرده است. همچنین در این کتاب پزشک را نیز بر دو نوع پزشک روحانی و پزشک جسمانی ذکر کرده است. در زمان انوشیروان جندی‌شاپور به یک مرکز بزرگ علمی و پزشکی تبدیل و تبادل علوم پزشکی ایران و هند و یونان صورت گرفت. پس از آمدن اسلام به ایران، تاریخ پزشکی در ایران با طب اسلامی همراه شد. مکتب پزشکی جندی‌شاپور اقتدار و اهمیت خود را داشت و قسمت مهمی از پزشکی اسلامی، دنباله مکتب پزشکی جندی‌شاپور است. بیمارستان‌های جندی‌شاپور، ری، زرند، اصفهان، نیشابور، مرو و سبزوار از بیمارستان‌های مهم آن زمان هستند. پرستاری در ایران همانند سایر کشورهای جهان حرفه‌ای نو به شمار می‌رود. در مورد تاریخ مدون پرستاری به‌ویژه در ایران تا حدود ۱۰۰ سال قبل مطالعات دقیقی وجود ندارد. آنچه مسلم است تا قبل از سال ۱۲۹۴ در ایران مدرسه پرستاری و حرفه پرستاری به شکل رسمی وجود نداشته است. ولی از این زمان به بعد بنا به مقتضیات و شرایط زمانی از طرف دولت آموزشگاه‌هایی برای تعلیم و تربیت پرستاران تحصیل‌کرده تاسیس شد و پرستاری جای خود را در میان دیگر مشاغل بازکرده و جامعه روزبه‌روز به اهمیت و ارزش پرستاری بیشتر پی برد. در ایران اولین مدرسه پرستاری، مدرسه پرستاری ارومیه بود که در سال ۱۲۹۴ هجری شمسی تاسیس شد. یک سال بعد مدرسه‌ای در تبریز تاسیس شد که بنیان‌گذار پرستاری علمی نوین در ایران نام گرفت و۴ نفر فارغ‌التحصیل این دانشگاه در سال ۱۲۹۹ ،نخستین پرستاران ایرانی بودند. این مدرسه در سال ۱۳۴۹ به دانشگاه آذرآبادگان تبریز واگذار شد. به دنبال تاسیس این دانشکده‌ها در تمام ایران مدارس پرستاری تاسیس شد. مدرسه پرستاری تهران در سال ۱۳۱۵ در دانش‌سرای مقدماتی تاسیس و به نام آموزشگاه دولتی پرستاری تهران نامیده شد. این مدرسه به علت فقدان امکانات و لوازم موردنیاز پرستاری، در سال ۱۳۱۹ منحل شد. چهار سال بعد در سال ۱۳۲۳ مدرسه‌ای در بیمارستان زنان تاسیس شد. در سال ۱۳۲۷ یک آموزشگاه پرستاری توسط جمعیت شیروخورشید تاسیس شد.
اولین آموزشگاه پرستاری که بر اساس نظریات جدید تاسیس شد، انستیتوی عالی پرستاری فیروزگر بود که توسط وزارت بهداری در سال ۱۳۴۴ تاسیس شد. دوره تحصیل آن چهار سال و شامل دروس عمومی و حرفه‌ای بود و فارغ‌التحصیلان مدرک لیسانس اخذ می‌کردند. ضرورت ایجاد مقاطع مختلف آموزش پرستاری در مرحله اول، جهت برآوردن سریع نیاز کشور به پرستار و بالاخره در مقاطع بالاتر به‌منظور بهبود کیفیت ارائه خدمات پرستاری، به تصویب برنامه‌ریزی در مقاطع فوق‌دیپلم، لیسانس و فوق‌لیسانس پرستاری در سال ۱۳۵۴ توسط وزارت علوم انجامید. روابط عمومی انجمن پرستاری ایران
