برای پرستاران عزیز کشورم
درابتدا برکسی پوشید نیست
که مسائل ومشکلات عدیده ای درسالیان گذشته و نیز اکنون گریبان گیر حوزه سلامت و در کنار آن گروه پرستاری شده است.
که نمونه بارز آن در سه سال گذشته سراسر دنیا را ویروس وحشی و ویرانگر کرونا فرا گرفته و جز مرگ و میر حاصلی نداشته، و همه گریزان ازهم بودند.
نگاه افراد جامعه به بیماران کرونایی به سان بیماران جذامی و واگیردار بود.
ولی در مقابل پرستاران خدوم و زحمتکش جامعه این سنگر ملی و خدمت به گیرندگان و درمان آنان را جزو ماموریت و وظیفه اصلی شغلی خود دانسته و این مدافعان سلامت سر تعظیم فرود آوردند.
واما باید اعتراف کرد
در کشوری که شرایط پیچیده و نا آرام سیاسی و اجتماعی را پشت سر می گذارد و تعداد زیادی از مشاغل به دلیل اوضاع حاکم تعطیل و نیمه تعطیل هستند؛ پرستاران بدون کاهش ساعات کاری و بلکه با افزایش شیفت، حجم کار،کمبود شدید پرستار درچارت های سازمانی و فراخوان های بحرانی، در بیمارستان ها حاضر می‌شوند و به انجام وظیفه خود می‌پردازند.
درکنار موارد ذکرشده
آلودگی های کلان شهرها و ترکیب آن با برودت زمستان سرد موجب پدیده وارونگی هوا شده و منجر به تعطیلی بسیاری از مشاغل می‌گردد ولی پرستاران بدون توجه به این مسائل به شیفت های سنگین خود می‌پردازند.
بیمارستان ها و کلان پروژه های درمانی متعددی، افتتاح و آماده بهره برداری می‌گردد و نوید وجود تجهیزات و امکانات پیشرفته و تخت های بیمارستانی دو و سه رقمی به مردم داده می‌شود و از پرستاران سایر مراکز برای اداره این بخش ها بهره گیری می‌شود.
افزایش حقوق و مزایا و بهره مندی از قوانین و تبصره های متعدد برای بسیاری از طیف های کشور جاری می‌شود! لیکن پرستاران اندر خم بک کوچه و همچنان به دنبال مطالبات مصوب شده سالیان قبل خود هستند، قانون تعرفه گذاری که پس از ۱۵ سال فقط ظاهر اجرا به خود گرفته، فوق العاده ای که از خاص بودن اسم آن، تعبیر دیگری می‌شود و قانونی که تعریف بهره وری را کاملا جابجا کرده است …
مهاجرت و بازنشسته شدن و تغییر شغل پرستاران در کشور بیداد می‌کند و همین تعداد، حداقل حدود ۴ برابر استاندارد جهانی در حال خدمت رسانی به جامعه هستند! خوب به یاد داریم که زمانی پرستاران در بزنگاه به داد مردم و مسئولین رسیدند، همان بزنگاهی که برادر از برادر فرار می کرد و مادر از فرزند…. رنگ و بوی قیامت به خود گرفته بود، این تنها پرستاران بودند که رو در رو و کاملا مستقیم با بیماران کرونایی به سان پدر و مادری مهربان برخورد می‌کردند. اکنون جواب محبت ها و پای‌کار ایستادن خود را با افزایش تخت های بیمارستانی و کاهش میزان استخدام و جذب و به عبارتی خانه نشین شدن خود را می‌بینند. قول هایی که برای استخدام خود در زمان کرونا شنیدند و اکنون به فراموشی سپرده شده است …
سقف کارانه گروهی خاص برداشته می‌شود، با نداشتن دستگاه کارتخوان در مطب ها از مالیات معاف می‌شوند، هزینه ویزیت و ارزش نسبی خدمات آنها سالانه و به طور مرتب افزایش می‌یابد و البته که همیشه ناراضی هستند. اما مالیات، عضو جدانشدنی احکام حقوقی پرستاران است، کارانه آنها با اجرای ناقص قانون تعرفه گذاری به تاخیر می افتد، حقوقشان بر مبنای حقوق کارگری! افزایش می‌یابد و هیچ‌گاه مورد توجه دیگران نبوده، زیرا همیشه مجری خدمات بوده اند و به عنوان نیروی تحت امر اقشار خاص در نظر گرفته شده اند …
سال ۱۴۰۱ با همه تلخی ها و شیرینی های گذشته به پایان رسید و لی قول هایی که قبل از این رخدادها توسط متولیان داده شد یا اجرا نشد یا درکش وقوس سازمان ها ست
این مسائل هرگز از یاد جامعه پرستاری نخواهد رفت
سخن آخر اگر به جامعه پرستاری رسیدگی نشده و تقویت نشود،
درآینده ای نه چندان دور ودر بزنگاه های فعلی ضربه ای جبران ناپذیر خواهیم خورد ؛ تقویت آن هم چیزی جز استاندارد سازی خدمات، استاندار سازی نسبت پرستار به حجم خدمات و پرداخت دستمزد عادلانه خدمات نیست.
وبرقراری عدالت در حوزه پرستاری است
روابط عمومی انجمن پرستاری ایران
