دل نوشته ها ودرد دل حرفه ای (به بهانه بهار)
دکتر اصغر فتائی رئیس انجمن پرستاری ایران
قراره یه مدتی کم یا زیاد با هم باشیم واقعا هیچ کس از فردای خود خبرندارد پس بیایید حرف های دلمون را چه تلخ و چه شیرین به یکدیگر بزنیم تابعدا که مرور میکنیم خاطرات همیشگی حرفه ای مان تجلی. وتسلی خاطر شود شاید اینگونه بیشتر به اهمیت موضوع پی ببریم :
پرستار شدیم تا مرهم ومحرم بیماران باشیم و پرستار شدیم تا وقتی هر کسی در فامیل مریض بشه یا کسی در اقوام کسالتی داشته باشه همه نگاهها وتوجهات به ماباشد و یا افرادی که اتفاقی برایشان افتاد و یا کسی که با پزشک یا نگهبان و یا سایر کارکنان …… درگیر شده ،ناراحت وعصبانی است و به اوج عصبانیت رسیده است و نمیدونه کجا باید خود را تخلیه کرده وسرکی خراب بشه یاد پرستار دیوارکوتاه و مظلوم می افتد، البته این کوتاهی بخشی مربوط به ضعف حمایتی که ازگذشته به غلط مرسوم بوده وبخشی از ان هم موقعیت این حرفه إیجاب میکند که قابل بازبینی وبازنگریست. تازه از این گذشته همه برآنند که تغییراتی چه منطقی و غیر منطقی ،قانونی و غیر قانونی در موجودی به نام پرستار ایجاد کنندچًون انعطاف پذیری براساس آموزه حرفه ای وأخلاقی دراین حوزه وحرّفه درمقایسه باسایرمشاغل همطراز. بیشتر نمایان است خلاصه تمامی توقعات از پرستار رنج دیده است وغیر از پرستارازکس دیگری توقعی نبوده چون دراین هنگام انطور که باید وشاید کسی رویت نشده و دیده نمیشود آری پرستار در این هنگام وموقع کار دیده میشود.پر رنگ تر از آنچه توقع داریم و بیشتر از بقیه کارکنان بخش درمان و غیر درمانی خلاصه از بیمار گرفته که اگر در اطاقش مگس پرواز میکندپرستار را صدا میزند تا پزشک ،نگهبان،همراه،همکار و….
اما قصه اینجاست که پرستارانتظاردارد در جای دیگری نیز درحد واندازه خودش دیده شود نه در حد دیده شدن در بخش ها و محل های کاری حداقل در شان و منزلت و فرسودگی شغل خویش ،این خواسته زیاد عجیبی نیست که ما دیده شویم حداقل همانند سایر پرستاران کشور های همطراز و یا …
دیده شدن از لحاظ سختی کار ،دیدن شدن از لحاظ مکفی بودن درامدی و خلاصه دیده شدن در مقام یک پرستار و شان و منزلت اجتماعی…
از اجتماع گفتم از اینکه درجامعه نیز متاسفانه هر مراقب و هر تحصیل کرده و نکرده این حرفه را پرستارخطاب میکنند امری است خطا واز نوع نابخشودنی وبی انصافی وبی حرمتی حتی مراقب کودک رانیزدر نیازمندیها ورسانه ها پرستارتلقی میکنند .
و این نیز از ضعف نظارت و ساماندهی متولیان امر و جراید است که بابی توجهی از خلاء نظارتی موجود به هرعنوانی حتی در حاشیه این حرفه نام پرستار را خطاب میکنند .
ختم کلام اینکه همگان می دانند این حرفه از سخت ترین حرفه های حوزه سلامت است امیدوارم انصاف به خرج داده و با تعدیل خواسته های حاکمیتی وضمن سرمایه گذاری دراین حوزه ومراقبت از زحمات این قشر نظر این گمنامان واقعا زحمتکش را تامین کرده تاهم خدا راضی بوده و هم بنده خدا یا همان پرستار همیشه درصحنه به حق و حقوق واقعی دستیابی پیدا کند .
اما سخن آخر همیشه گفتند انسان به امید زنده است و نا امید شیطانه ما مسئولین صنفی وتشکل های پرستاری این حرفه به آینده خود بیش از پیش امیدوار بوده و نیاز به انسجام و همدلی شغلی را حتما حفظ کرده و حاشیه ها را به حاشیه میرانیم تا به هدف اصلی که خدمت أیده ال به بیماران است رسیده باشیم. خدایا چنان کن سرانجام کار
که تو خوشنود باشی وما رستگار. بهار ۱۳۹۵ دکتر اصغر فتائی رئیس انجمن پرستاری ایران