به مناسبت سالروز ولادت حضرت زینب (س) و روز پرستار سال ۹۴
خدایا تو چقدر بخشنده و مهربانی و ما انسانها چقدر بی گذشت و بی ملاحظه ایم در مقابل یکدیگر
در اوایل سال ۹۴ کم و بیش حرف و حدیث ها و ناسازگاریها در حوزه پرستاری مطرح بود و گاه و بیگاه تقابل هایی هم توسط پیشکسوتان این حرفه صورت می گرفت صحبت های زیادی را شنید
درد دل های بدنه پرستاری ، مصاحبه حضوری با آنان و درک مشکلات ریز و درشت پرستاران را نیز بعنوان یک همکار حس کردم همه از یک زاویه صحبت می کردند دیده شدن آنها بی منت . من به عنوان مسئول صنفی پیام را دریافت کردم و دغدغه های همه را از جمله خودم حس کردم و با خود گفتم موانع این نادیده گرفته شدن چیست؟ دیدم از ماست که بر ماست و درک نکردن متقابل یکدیگر در حوزه سلامت و اینکه هر کس به فکر خویش بوده و اقدام سلیقه ای می کنند.
سخنم با پیشکسوتان ، صاحب نظران و متولیات در این حرفه و سایر حرف مرتبط است . آیا فقط دیده شدن به قیمت گذاشتن زحمات افراد ختم می شود یا نه ارزش معنوی و ایجاد انگیزه نیز روی دیگر سکه است که بایستی مد نظر باشد فکر نکنم با هیچ چیزی بتوان زحمات پرستاران را جبران کرد (سختی کار – شیفت های صبح – عصر – شب ، توقع بیمار، همکار ، پزشک ، خدمات ، همراه ، نگهبان و ….) پس غافل از اصل قضیه در کنار تامین نظر مالی امنیت حرفه ای و انگیزه کاری نیز مطرح است که خود منجر به رعایت اخلاق حرفه ای خواهد شد آیا این اخلاق را از همسایه ها باید یاد گرفت و به محیط کار انتقال داد ، آیا نحوه تعامل و احترام به یکدیگر را در کوچه و خیابان باید آموخت یا از بزرگان این حرفه!
دستمریزاد پیشکسوتان و مسئولین امر از اینکه پیگیر مطالبات حرفه پرستاری از جمله قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری ، قانون ارتقاء بهره وری ، قانون مشاغل سخت و زیان آور ، اصلاح اختلافات درآمدی در حوزه سلامت ، بالا بردن شان پرستاری در جامعه و کلا استاندارد سازی این حرفه هستید – آیا به این فکر هستید که هنر محافظت و مراقبت از این همه تلاش را با رعایت نکردن اخلاق حرفه ای نداریم و این تنش ها چنان ضربه ای به حرفه پرستاری وارد می کند که با بی انگیزه کردن پرستاران و بزرگ کردن مشکلات و جنگ و جدل با یکدیگر و رسانه ای کردن تمامی مسائل ریز و درشت دیگر نای تحمل شدائد را نداشته و آسیب اصلی را خدمت گیرنده (بیمار) می بیند و با بررسی های بعمل آمده در ماههای اخیر از مراجعات حاصل از تحول نظام سلامت به مراکز درمانی و کمبود پرسنل خطاهای کاری بیشتر و بیشتر شده و می شود مصداق ضرب المثل ابرو را درست کرده چشمش را کور می کنیم ، در صورتی که اینجانب حقیر با نشست هایی که با اکثر صاحب نظران و پیشکسوتان این حرفه داشتم هدف همه یکی است (بجز برخی موارد حاشیه ای) ولی متاسفانه ادبیات گفتمان ها لایق این حرفه نیست حرفه ای که به اندازه کافی بزرگ شده . با نگاهی به ده سال پیش که فقط انجمن پرستاری ایران در این صنف فعالیت داشته می بینیم سازمان نظام پرستاری مستقل تشکیل شده، چارت معاونت پرستاری در وزارت داریم، بورد پرستار کشور داریم ، تشکل های صنفی و علمی …… پس خیلی کارها شده این حاشیه ها زحمات شبانه روزی کارکنان صنف و ستاد را زیر سئوال می برد و حرفه پرستاری را یک حرفه جنجالی در حوزه سلامت و جامعه مطرح می کند. پس بیائیم از داشته هایمان غافل نشیم و از آن محافظت کنیم، خواسته هایمان را تعدیل کنیم و اختلافات را به حداقل برسانیم چون هدف یکی است و قبل از اینکه دیگران برایمان تصمیم بگیرند عاقلانه فکر کرده و داشته هایمان را در راه هدف اصلی که رضایت بیمار هست یکی کرده و در راه اعتلای اهدافمان کوشا باشیم تا مورد ملامت و انگشت نمای دیگران نباشیم البته ناگفته نماند همین تلاش ها و چالش ها بوده که تاکنون مطالبات پرستاری را به ثمر رساندیه است چون قبلا در چهار چوب قانون و از طریق مجاری قانونی توانستیم احقاق حق کنیم پس باز هم در کنار هم بخاطر بیمار ، بخاطر جامعه ، بخاطر زحمات بی پایان در این راه الگوهای رفتاری مان را اصلاح کرده و با انرژی مضاعف و با حفظ حرمت ها و احترام متقابل ادامه مسیر نماییم و مشکلات را حل و پشت سر بگذاریم و مطالبات را از طریق مجاری قانونی پیگیر باشیم.
حقیقتا امسال از نگاه صنفی بعنوان رئیس انجمن پرستاری ایران روز پرستار برای بنده خوشایند نبود چون اختلافات درون سازمانی پرستاری را ار این روز عزیز با دوگانگی که بوجود آوردیم بیشتر نمایان کردیم . من اکثر جشن ها را شرکت کرده ام و در بعضی جشن ها هم سخنرانی داشتم همه از این وضع ناخرسند بودند چه همکاران در ستاد و چه زحمت کشان پرستار در صف مراکز درمانی . دلم ریش شد در روز تولد بانوی اخلاق و شجاعت . ما کام خود را شیرین نکردیم و اخلاق حرفه ای را آنطور که باید و شاید الگو قرار ندادیم…. بگذریم از قدیم گفته اند جلوی ضرر را هر جا بگیری استفاده است ، من به خود و همکاران توانمند ایمان راسخ دارم و این پیام را به همه همکاران در صف و ستاد می دهم که ما متولیان امر در کنار همدیگر ضمن حفظ هوشیاری لازم و بدون اینکه اجازه سوءاستفاده به دیگران بدهیم و فضای حرفه ای خود و جامعه را مسموم کنیم به آینده امیدواریم و مروج شایسته سالاری و اخلاق حسنه پرستاری خواهیم بود.
خدایا چنان کن سرانجام کار
که تو خشنود باشی و ما رستگار
با آرزوی توفیق الهی – دکتر اصغر فتائی رئیس انجمن پرستاری ایران